به نام خدا

سلام

خیلی وقت بود که دیگه برای نوشتن فرصتی نداشتم ،قصد داشتم ازهمه ی دوستان خداحافظی کنم و وبلاگ وحذف کنم .

تا اینکه چند روز پیش سر کلاس  استادمون به یه نکته ای اشاره کرد و راجبش صحبت کردیم ،حقیقتا خودم تا اون روز این مطلب را این مدلی نشنیده بودم ، برای همین از حذف وبلاگ پشیمون شدم خواستم اون مطلب وبرای شما دوستان هم بنویسم، امیدوارم بتونم همان طوری که استادمون برای ما توضیح داد منم  حق مطلب ادا کنم .

موضوع این بود که در درس علم یقین  در بحث اسم رحمان خداوند  گفتیم که رحمت دروجود ما انسانها هم هست و باید انقدر لطیف باشیم که به همه ی بندگان خدا محبت داشته باشیم حتی آنهای که از خدا غافلند و آنهایی که اصلا از دین یا اینکه اصلا خالقی نمی شناسند. ،منظورم فقط در اطراف خودمون نیست وسعت بیشتری را باید دید ،در کل عالم هستی ، وجالب اینجاست که وظیفه ما فقط نگاه کردن  یا بی تفاوت بودن و یا حتی دل سوختن خالی نیست ،بلکه همانطور که نگاه بزرگتره ،کار هم به همان اندازه بزرگتره  .

ماباید تلاش بکنیم آنها ی که دچار غفلت شدن را بسوی خدا بازگردانیم چگونه؟

(با نصیحت خیر خواهی از راه لطف ومحبت )نه از راه ضرب و زور ،تجلی اسم رحمان خدا این است که انسان به گناه کارها باچشم رحم نگاه کند و این طور باشد که اگر جایی در عالم گناه می کنند چنان ناراحت شود که انگار این مصیبعت بر سر خودت آمده و ما نباید هیچ تلاش وکوششی را فرو گذاریم هر کسی به اندازه ی وسع خودش تا رحمتی باشد برای آن گناه کار ، وحداقل اینکه برایش دعا کنیم  .

اینجا بود که برای ما سوال شد که ما مگه باچند نفر در ارتباطیم  یا مگه چقدر می تونیم فایده داشته باشیم  ؟

وقتی این سوال را پرسیدم استاد گفت: باید از تمام ظرفیت های که داریم برای کمک ویا رهنمایی بندگان خدا استفاده کنیم که درآخر گفتیم حتی اگر میتونیم فقط براشون دعا کنیم ،حتی همین پستهای محدود ما اگر یکی دو نفر هم بخونند کافی مهم اینجاست که تو بی تفاوت به جهان اطرافت نیستی و سعی خودت و برای کمک به  بندگان خدا کرده ای این تجلی اسم رحمان در وجود ما انسانها ست که اگر همه مون رقت قلب و لطف به هم دیگه داشتیم واز روی لطف راه درست ونشون بچه هامون می دادیم دنیا گستان می شد .

امیدوارم این مطلب برای شما دوستان هم مفید واقع بشه ،جدا چه دین زیبای داریم وخودمون خبرنداریم  و به چی تبدیلش کردیم .