این ها را گل آفتابگردان می گفت و من تماشایش می کردم . مانند خورشید کوچکی بود در زمین و هر گلبرگش شعله ای بود و دایره ای داغ در دلش می سوخت.  

او می گفت:( وقتی دهقان بذر ما را می کارد مطمئن است که ما خورشید را پیدا خواهیم کرد. آخر آفتابگردان هیچ وقت چیزی را با خورشید اشتباه نمی گیرد اما انسان همه چیز را با خدا اشتباه می گیرد. آفتابگردان راهش را می داند. او جز دوست داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید کاری ندارد .او همه ی زندگی اش وقف نور است ، در نور به دنیا می آید و در نور می میمیرد .

دلخوشی ما تنها آفتاب است . هستی ما با آفتاب آمیخته است و هستی انسان با خدا . بدون آفتاب ، ما می میمیریم ؛ بدون خدا ، انسان ). 

گفت : ( روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند و روزی که تو به خدا برسی دیگر « تویی » نمی ماند . من فاصله ها را با نور پر می کنم ، تو فاصله ها را چگونه پر می کنی ؟ ) آفتابگردان این را گفت و خاموش شد . گفتگوی من و او ناتمام ماند چرا که او در آفتاب غرق شده بود .

جلو رفتم ، بوئیدمش ، بوی خورشید می داد ، تب داشت و عاشق بود . خداحافظی کردم . داشتم می رفتم که نسیمی رد شد و گفت : ( نام آفتابگردان همه را به یاد آفتاب می اندازد ، نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت ؟ )

آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم ... .

..................................................................

و اکنون دوستان من ، حالا که میهمانی محبوب را به انتها رسانده ایم آیا هنوز هم دلهای ما گل آفتابگردان باغ اوست ؟ یا ... .

پ .ن 1 – این داستان اقتباسی بود از کتاب ( هر قاصدکی یک پیامبر است ).

پ.ن 2 – تأخیر این مدت معلول نقص فنی بود که در سیستم رایانه پیش آمده بود .