اجازه بدهید بی مقدمه و البته کمی دیر هنگام حلول هلال ماه شوال را خدمت شما دوستان محترم تبریک عرض کنم و امیدوارم رمضانی پر از نور و رحمت و معنویت را پشت سر گذاشته باشید.

بشنوید ای دوستان این داستان       کین حقیقت شرح حال ماست آن

...............................................................

( گل آفتابگردان رو به نور می چرخد و آدمی رو به خدا. ما همه آفتابگردانیم. اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی، دیگر آفتابگردان نیست. آفتابگردان سپیده را کشف می کند وبا سیاهی نسبت ندارد.)

آیا شده تا حالا فکر کنی به چشم کسی نمی آی . برای این که دیگرانم تو رو ببینن و بفهمن که تو هم هستی و وجود داری چکار می کنی ؟ راستی اصلا چقدر براتون مهمه که دیگران شما رو هم ببینن ؟ خیلی آدمها برای اینکه دیده بشه خودشون رو به آب و آتیش می زنن و هر کاری می کنن ، درست یا نادرست .

اگر شما هم می خواهید دیده بشین این حکایت رو بخونین :

دانه کوچک دلش می خواست به چشم بیاد اما نمی دانست چگونه ؟ گاهی سوار باد می شد و از جلوی چشمها می گذشت ؛ گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می انداخت و گاهی فریاد می زد و می گفت : من هستم ، من اینجا هستم ، تماشایم کنید . اما فقط پرنده های گرسنه و حشره هایی که دنبال آذوقه زمستان شان بودند به او نگاه می کردند آن هم فقط به عنوان غذا .

دانه از این خستگی به تنگ آمده بود . از این همه گم بودن و کوچکی . یک روز به خدا گفت : نه این رسمش نیست ، من به چشم هیچکس نمی آیم . کاش منو کمی بزرگتر ، فقط کمی بزرگتر می آفریدی !

خدا گفت : عزیز کوچکم ! تو بزرگی ، بزرگتر از آن که فکر می کنی ؛ حیف که هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ شدن ندادی . رشد ماجرایی است که تو از خودت دریغ کرده ای . راستی یادت باشد تا وقتی که می خواهی به چشم بیایی هرگز دیده نمی شوی . خودت را از چشمها پنهان کن تا دیده شوی .

دانه کوچک معنی حرفهای خدا را خوب نفهمید . اما زیر خاک رفت و خودش را پنهان کرد . رفت تا به حرفهای خدا بیشتر فکر کند .

سالهای بعد دانه کوچک سپیداری بلند و با شکوه بود که هیچ کس نمی توانست ندیده اش بگیرد و به چشم همه می آمد .

فکر کنم حالا یاد گرفته باشیم که چه طور می شود به چشم آمد . البته به نظرم مهمتر این است که به این فکر کنیم که باید به چشم چه کسی بیائیم .

دوستان ، در شبهای قدر ما را هم در دعای خیرتان شریک کنید .

کسی دنبال خدا می گشت ، شنیده بود که خدا آن بالاست ، عمری دیده بود که دستها رو به آسمان قد میکشد . هر شب از پله های آسمان بالا می رفت ، ابرها را کنار می زد ، چادر شب آسمان را می تکاند ، ماه را بو می کرد و ستاره ها را زیر و رو. او می گفت : خدا حتما همین دور و بر هاست ؛ دنبال تخت بزرگی به نام عرش می گشت ، که کسی بر آن تکیه زده باشد . او تمام آسمان را گشت اما نه تختی بود نه کسی . نه رد پایی روی ماه بود و نه نشانی لای ستاره ها .

خبر رحلت علامه مجاهد مرتضی عسگری (ره) درد جانکاهی را بر دلهای ما نشاند. عجیب این که ما باید نام ایشان را وقتی از تلوزیون بشنویم که دیگر در میان ما نیست .

چرا ؟! چرا تا وقتی که این بزرگواران زنده اند رسانه ملی آنان را به مردم معرفی نمی کند تا بتوانیم از آنان بهره بگیریم. چرا کسی مانند ایشان باید در میان عموم مردم تا این حد غریب و ناشناخته باشد ؟!

این مصیبت بزرگ را به امام عصر ، رهبر معظم انقلاب و تمام مسلمین جهان تسلیت عرض می کنم .

حلول هلال ماه مبارک میهمانی خداوند ، رمضان المبارک را به همه مسلمین خصوصا دوستان محترمم تبریک و تهنیت عرض می کنم . رمضانی پر برکت ، پر نشاط و ظفرمند را برایتان از خدا آرزو می کنم . ما را نیز در لحظه های عارفانه خود از دعای خیرتان فراموش نکنید.

پنجره های بسته ، مژده ، باز می شوید

بهار می رسد ز ره ، پر از نیاز می شوید

صدای گرم باغبان ، صدای پای غنچه ها

حکایتی شنیدنی که جمله ساز می شوید

غبار خواب چهرتان ز غم  زدوده می شود

ز عطر یاس و نسترن سبوی ناز می شوید

به قاب خویش می کشید عروس سبز باغ را

طلایه دار عاشقان سرفراز می شوید

صدای سبز جویبار ، نماز صبح و شامتان

چو با خدا به خلوتش ، شکوه راز می شوید

شما به دلبری بسی قبای غنچه می درید

دمی که همسخن چو گل ، به سرو ناز می شوید

شاعر : هادی رمضان پور

با اندکی تصرف